Znam Cię odkąd pamiętam — Ty mnie z resztą też. Zawsze ciągnęło nas coś do siebie i przez tamtych kilka miesięcy dane i było mówić i myśleć o Tobie 'moja', a potem... Potem rozstaliśmy się i nie jestem pewien, kiedy? Zaczęłaś spotykać się z moim bratem. Wyglądaliście razem naprawdę uroczo, chociaż skłamałbym mówiąc, że serce nie pękało mi za każdym razem, gdy wpadaliśmy na siebie; nawet wtedy, kiedy przy moim boku pojawiała się kolejna dziewczyna. Na Waszym ślubie płakałem powtarzając wciąż to samo kłamstwo, że 'to ze wzruszenia', ale to nie dlatego. Właśnie w tamtym momencie wiedziałem, że straciłem Cię na zawsze. I przez jedną krótką chwilę pomyślałem coś, co nie sądziłem, że kiedykolwiek może się spełnić. Co nie chciałem, żeby się kiedykolwiek spełniło. A jednak...
Wróciłem na pogrzeb brata a Ty najpierw dałaś mi w twarz a potem wtuliłaś się w mnie, nie dając rady dłużej wystać. Znów 'coś' zaczyna nas ciągnąć do siebie, ale oboje mamy głowy pełne wątpliwości i wyrzutów sumienia, poczucia winy i wstydu, bo przecież to był 'mój brat' i 'Twój mąż'. Tylko, że dla mnie to ma coraz mniejsze znaczenie i wystarczy tylko jedno Twoje słowo...
Jak wynika z powyższego fragmentu, szukam kobiety w wieku 28-35 z którą Pan Kanadyjczyk kiedyś się spotykał, ale ostatecznie poszukiwana Pani wybrała jego brata. A teraz, kiedy mężczyzna nie żyje oboje znaleźli się w cholernie trudnej sytuacji, która może skomplikować się bardziej jeszcze, jeśli dołożymy do tego ewentualne dzieci-bratanków, jeśli będziesz chcieć.
Nie mam wielkich wymagań i rozumiem, że mamy życie poza forum. Nie chcę też wiele narzucać i zależy mi, abyśmy razem stworzyli tę relkę. Na pewno będą dramy, wątki smutne i całkiem niepoważne też. Najważniejsze - nie uciekaj bez słowa i mów szczerze, kiedy coś Ci nie leży.
Ukocham jak ktoś się znajdzie
Poszukiwania na tworzącą się Ottawę. Kontakt tu przez PW lub dc: manul.m